Ik heb altijd gewerkt binnen de psychiatrie en ben dus ook ervaringsdeskundige.

Ik heb een vrij normale jeugd gehad. Ik kom uit een warm gezin, en ben beschermd opgevoed. Tot mijn 29ste levensjaar had ik een vrij normale ontwikkeling. Ik had de HBO-V afgerond en werkte binnen de forensische psychiatrie.

In die tijd werkte ik in onregelmatige diensten en een keer in de 5 weken draaide je ook 7 nachtdiensten. Dit heeft bij mij de bipolaire stoornis getriggerd. Na 7 nachtdiensten kwam ik niet meer in mijn normale ritme en kon niet meer slapen. Dit is ook de eerste keer dat ik depressief werd.
Ik woonde samen met mijn toenmalige vriendin en woonde pas kort in Eindhoven. Ik voelde mij verloren, eenzaam en depressief. Ik besloot te verhuizen naar Groningen waar mijn zus wonen en ging werken in een dorp voor verstandelijk gehandicapten.

De jaren daarna, verliepen grillig, en er wisselde periodes dat het goed ging maar had ook periodes dat ik depressief was. Ik ben toen ook meerdere keren depressief geweest. In 1998 leerde ik mijn vrouw kennen waarmee ik ben getrouwd en wij hebben 2 schatten van kinderen. Een dochter van 21 jaar en een zoon van 19.

In 1995 maakte ik voor de eerste keer een manische periode door en in 1998 werd de diagnose bipolaire stoornis 1 gesteld,

Daarna heb ik een leidinggevende functie binnen een verpleeghuis gehad en ben sociotherapeut en leidinggevende geweest binnen de forensische psychiatrie voor mensen met een licht verstandelijke handicap.

Begin 2005 besloot ik te stoppen met mijn medicatie en werd al snel psychotisch/manisch.
Dit ging in mei dat jaar over in een depressie. Op 3 juni, de dag van mijn verjaardag deed ik een suïcidepoging met fatale afloop.
Men dacht dat ik een kastplantje zou worden. Na 2 weken raakte ik uit coma. Restverschijnselen: cerebellaire ataxie en dysarthrie. Geen cognitieve schade. Ik raakte uit mijn depressie door ECT.
Ik ben sinds 2005 stabiel.

Er volgde een lange weg van revalidatie. Ik werd voor 100 % afgekeurd en moest dus op zoek naar een andere zingeving van mijn leven (passies en hobby’s).

Omdat er medische fouten waren gemaakt na mijn suïcidepoging ben ik 12 jaar in gevecht geweest met de verzekeringsmaatschappij van het desbetreffende ziekenhuis. Ik ben uiteindelijk in mijn gelijk gesteld en er kwam een financiële schikking.

En nu dus het belang van hobby’s. Het aanbrengen van een dag structuur is van groot belang juist als je depressief bent.
Mijn hobby’s geven mij structuur en zingeving.
Mijn belangrijkste hobby’s zijn: muziek, tuinieren, fietsen (bij fietsen ben ik compleet onafhankelijk), lezen, films en series kijken.

Ik heb veel steun aan deze groep. Ik kan open zijn over mijn verleden en kan me inzetten als ‘groepsexpert’. (Binnen deze groep heb ik geen groot geheim)